Fundament
Aan het begin van de onderzoeksperiode vonden we een prachtig boek over de Suikerunie waarin historische foto’s een goed beeld geven van het werk op de fabriek en de wisselwerking met de omgeving. Suikerbieten werden aangevoerd via het kanaal, per trein en later ook met vrachtwagens. Deze suikerbieten, die ongeveer 20% van hun gewicht aan aarde meenamen van de akkers uit de omgeving van Groningen, Friesland en Drenthe werden vervolgens schoongemaakt en alle aarde werd vervolgens geloodst op de vloeivelden, iets verderop het terrein, waar het in verschillende bassins kon bezinken. Ieder jaar kwam op die manier een enorme hoeveelheid akkergrond mee, die ook weer verplaatst werd naar andere delen in de stad. Zo is een deel van de grond terecht gekomen in het Stadspark, waar je momenteel nog steeds een soort heuvel kunt zien om puin uit de tweede wereldoorlog te verbergen. Een ander deel van de grond kon worden gedumpt op het voormalige terrein van de bestrijdingsmiddelen fabriek, waar de vervuilde grond werd uitgegraven om vervolgens in Rotterdam onder te brengen, waar de grond gesaneerd werd. We vroegen ons af of de meegekomen aarde nog zaden bevatte van wilde planten die op die manier verplaatsten van de akker naar het terrein. Dit is inderdaad het geval, maar de Suikerunie bestreed de onkruiden, zodat ze niet opdoken op de vloeivelden. De suikerbiet adventieven, daar waren ze niet zo blij mee, vertelt Wout Veldtra ons. Vanaf het begin van het verblijf op het SU terrein was Wout Veldstra, voormalig stadsecoloog van de gemeente Groningen al van de partij. Als gepassioneerd en gepensioneerd aanjager van ecologie in de stad stelde Wout zijn kennis over het SU terrein beschikbaar.