Relearning Aquatic Evolution > Training
In juni 2022 organiseerde de Onkruidenier een sessie van negen performatieve trainingen aan de kust van het eiland Terschelling, tijdens het OEROL festival. Samen met ons publiek verkenden we elasticiteit als een belichaamd concept, we activeerden onze stembanden en smaakpapillen terwijl we door de poreuze zone tussen land en zee bewogen. Op deze manier onderzochten we hoe we ons kunnen aanpassen aan de flexibiliteit van de kustlijn.
Als nieuw hoofdstuk van het artistieke onderzoeksproject SWEET — SWEAT ontwikkelden we een participatieve training voor 25 deelnemers. Tijdens eb gingen we het wad op en voerden we 4 oefeningen uit. De training startte met de vraag: Waar zijn we geland? Met onze oren richten we ons tot de verschillende lagen van het landschap. Wat horen we onder ons, of boven ons?
Daarna produceerden we allerlei klanken door onze stembanden te activeren met behulp van een elastiek als hulpmiddel. Van hoge IIIIII’s die naar de hemel reiken, tot wijde OOOO’s die onze handen openen naar de oceaan en lage AAAAA’s die naar beneden bewegen en zich verbinden met het wad. De groep veranderde in één polyfonisch organisme, terwijl de elastieken trilden in de windvlagen. De derde oefening begon met het verbinden van de longcapaciteit van de groep. We ademden en liepen tegelijkertijd samen heen en weer, terwijl onze elastieken schaduwen wierpen van ’tentakels’ en kwallen of octopusachtige wezens op het natte zand. Uiteindelijk, bewogen we terug naar het drogere land, waar we samen een miniatuur perspectief op het landschap proefden. Wat proef je als je je omgeving internaliseert met lokaal verzamelde ingrediënten?
In plaats van kennis over te dragen, was het hoofddoel van deze trainingssessies om het intergetijdengebied collectief te belichamen. Met de training wilden we onderzoeken hoe we samen kunnen bewegen met de getijden en alle organismen van het lokale ecosysteem door een nieuwe taal te creëren met al onze zintuigen. We zochten en vonden de elasticiteit van culturele en taalkundige scheidingen tussen land en zee, publiek en performer, of lichaam en landschap. In plaats van ons idee van elasticiteit uit te leggen, namen we negen sessies om ons publiek te trainen in zowel hun zintuigen als hun eigen culturele geheugen en taal om dit idee te verkennen. Samen verstrengeld in elastiek speculeerden we over hoe een toekomst van leven met onze zeeën eruit zou kunnen zien? Hoe zou dit kunnen klinken of zelfs kunnen smaken? Wat voel je als je een landschap belichaamt?